,,Tu powinien być przecinek!”, ,,W Festiwalu nie lubię tylko dezinformacyjnej” – z takimi komentarzami członkowie sekcji informacyjnej zmagają się od lat. Ich reputacji nie są w stanie poprawić nawet legendy głoszące, że poszukiwania najznamienitszych gwiazd do wywiadów rozpoczynają w okolicach lipca, a w tygodniu festiwalowym pracują do białego rana, tworząc GazeTĘ (w żadnym wypadku zdrobnioną literą K!). Za pośrednictwem Gazety odbywa się w Czackim wielka artystyczna dyskusja. To na jej łamach redaktorzy publikują skandalicznie subiektywne recenzje oraz teksty zrodzone z pasji do sztuki (których i tak nikt nie czyta). Swoją nazwę najbardziej zróżnicowana spośród sekcji zawdzięcza obecności informatyków, odpowiedzialnych za stronę internetową, a także za ratowanie koleżanek i kolegów humanistów z komputerowych opresji. Skład sekcji urozmaicają uzdolnieni artystycznie graficy i fotografowie, tworzący przepełnione symboliką zdjęcia i ilustracje. To oni projektują kolejne numery gazety, zaproszenia i programy i podobno to oni śpią najmniej ze wszystkich podczas Festiwalu. Kto by pomyślał, że tak oryginalny zbiór osobowości potrafi się koniec końców dogadać i tworzyć razem jedną, zgraną sekcję informacyjną.

Dzielni przyszli studenci montażu na łódzkiej Filmówce, fotografii czy filozofii na UW. Tak jak co roku, kręcą trailer, tylko tym razem w jakichś Michałowicach. Należy do nich radio. Grzeczni i mili, ale tym razem bez jednego, poległego w boju towarzysza. Wszak góry nie igraszka, tam odlecieć mogą nawet najlepsi. Ale nawet to nie może ich przytłoczyć, bo przecież mają radio. No, poza radiem mają też szefa (genialnego muzyka), jak również szefową. W pomieszczeniu radia siedzą także często wesoła panienka w dużych okularach i druga wesoła panienka w kolorowym sweterku, młode intelektualistki z LO im. Czackiego. Obok siedzi kolega w golfiku, z aparatem, podobno ze Staszica. Ach, jeszcze taka blondynka z obco brzmiącym nazwiskiem. I następna blondynka, z iście kwiecistym nazwiskiem – artystka jak się patrzy. I taki jeden blondyn w okularach. W sumie to tyle, poza tym jeszcze umieją w kable. No, i mają radio. Kręcą zwiastun i sztuki. I nie wiem, czy pisałem, bo generalnie piszę szybko, ale mają RADIO.

Czasami zajmują się szukaniem różowych świnek-maskotek, kiedy indziej wycinaniem literek z kartonu albo podjadaniem kabanosów. Przede wszystkim jednak bohatersko mierzą się z wysokimi oczekiwaniami publiczności. Dbają o nagłośnienie wszystkich szkolnych wydarzeń, a ich nieustanna obecność w życiu szkolnym sprawia, że mało kto wie, jak ta sekcja się zwie. Ileż to razy słyszą o sobie: „ci od nagłośnienia”. Jakże często muszą znosić zniecierpliwione spojrzenia i dramatyczne deklaracje „to może już lepiej bez mikrofonu”! Mimo tych niedogodności na każde postawione im wyzwanie odpowiadają z wyrozumiałością, a dla ratowania występu gotowi są na wszystko (łącznie z rzuceniem się na scenę). Nie tracą humoru nawet, gdy misja się nie powiedzie. Przecież, jak powiedział pewien amerykański trębacz (a za nim szef akustycznej): „Cisza jest ważniejsza od dźwięku”. Wierni służbie od trzydziestu jeden lat. Kolejne pokolenia, ta sama marka. Przed państwem przemili, sympatyczni, radośni, rumiani, spontaniczni, zgrani... Lub dwie słowie: sekcja akustyczna.

Choć przybijanie gwoździ z pewnością nie jest ulubioną rozrywką przeciętnego nastolatka, sekcja techniczna co roku przyciąga mnóstwo panów. Jaki jest jej sekret? Czym kusi kolejnych kandydatów? Poznanie na wylot anatomii młotka, klucza francuskiego i gwoździa to tylko wierzchołek góry lodowej – bycie w technicznej z pewnością potrafi obudzić w każdym mężczyźnie uśpione pokłady testosteronu i nadludzkiej siły, niezbędnej przy stawianiu festiwalowej sceny. Mówiąc o korzyściach, nie można również pominąć ogólnego respektu (w końcu wybudowanie sceny to zadanie wymagające nie tylko sprawności fizycznej, lecz także matematycznej precyzji i cierpliwości), a wbijanie setek gwoździ, wykonywane z należytą temu zajęciu pasją i zaangażowaniem, z pewnością zaprocentuje (+1 cm w obwodzie bicepsa).

Gdyby Tuwim pisał o Festiwalu, w dodatku wertykalnie, zamiast „Lokomotywy” czytalibyśmy: Pełno ludzi na każdym piętrze,
Na parterze mniej ciut, w podziemiach więcej,
Na pierwszym piętrze – uff, jak pisząco!
Na drugim cicho, bardzo błyszcząco?

Na drugim, czyli w szeleszcząco-szepcąco-świecącej kanciapie owianej tajemnicą sekcji plastycznej. Nie wiadomo, co dokładnie robią jej członkowie, ale co roku na Gali Festiwalowej pojawiają się kolejne cudne, artystyczne statuetki. Może to one są powodem sekretnych posiedzeń wśród kleju, lutownic, szkła, brokatu, desek, drutów i waty?
Wszystko dzieje się niepostrzeżenie. Jedno mrugnięcie okiem i pod sufitem kołyszą się lekko i subtelnie chmurki, ptaki i ryby. Mrugasz drugi raz i nie możesz poznać mijanych codziennie ścian, drżysz tylko z przejęcia, jak dekoracją można zmienić szkołę w teatr. A plastyczni? Kiedy zachwycasz się szkolnym korytarzem, ich już nie ma. Są pewnie na swoim cichym, błyszczącym piętrze w szeleszcząco-szepcąco-świecącej kanciapie. Nie wiadomo, co szykują. Wiadomo, że coś pięknego.

Na początku był chaos… albo coś innego. Kwestia sporna, ponieważ było wtedy ciemno, więc prawie nic nie było widać. A kiedy niczego nie widać, wszystko robi się bardziej podejrzane i niepewne. Nie wiadomo, czy charakteryzacja wyszła dobrze, czy aktor łapie kontakt wzrokowy z publicznością, która postać jest w danej scenie najważniejsza i w ogóle na czym należy się skupić. Nie wiadomo i próżno tu czekać na olśnienie. Ta sekcja pracuje właśnie po to, by podczas wychwytywania niuansów każdej ze sztuk i podejmowania werdyktu wszystko było jasne. „Światełka? robią, co tylko w ich mocy, by naświetlić sprawę jak najlepiej. Niby nie mają za wiele pola do popisu, a jednak potrafią zabłysnąć. Ich ukrytym zadaniem, a zarazem największą słabością, jest przestrzeganie wyznaczonego czasu. To oni, gasząc światła tuż przed spektaklem, dają znać publiczności, że najwyższy czas zacząć. To oni oznajmiają, że to już koniec, sprawiając, że na sali gimnastycznej jest tak jasno, jak na zajęciach WF-u o 7:25. I choć ich praca jest „gdzieś z tyłu” za konsolami, „gdzieś pod sceną” przy stercie kabli i „gdzieś na górze” nad światłem reflektorów, to nikt nie ma wątpliwości, że gdy przychodzi co do czego, to właśnie oni jaśnieją na scenie.

Szur-szur. Podnosisz głowę znad telefonu. Na twojej twarzy z początku maluje się niedowierzanie, które w ułamku sekundy ewoluuje w wybuch radości. Parę metrów od ciebie stoi nie kto inny, a porządkowy. Miotła w jednej ręce, w drugiej czarny, trójkątny przedmiot. Stylowy grzebień? Twoje wątpliwości rozwiewa chrupnięcie – to tost. Zamykasz oczy. Nie, nie, nie, przecież miałeś przerzucić się na sałatki! Za późno, woń roztopionego sera zdążyła delikatnie podrażnić twoje nozdrza, a przypieczony, pszenny chlebek z pewnością rozkosznie rozpływa się w ustach. Teraz już nie ma odwrotu. Uśmiechnij się i grzecznie podziękuj sekcji porządkowej. Kilka chwil później zmierzasz w stronę sali gimnastycznej, zastanawiając się, gdzie sekcyjni zdobyli takie smakołyki. Zapytałeś nawet o to porządkowego, który z nieco pobłażliwym uśmiechem konspiracyjnie wyszeptał ci do ucha jeden krótki wyraz wywołujący nieopisane dreszcze: Makro. Dotarłeś na miejsce; próbujesz wkroczyć na salę. Na bramce z uśmiechem, ale stanowczo zatrzymuje cię kolejny porządkowy. Jego doskonała sylwetka wywołuje podziw i szacunek. Nawet nie musi się odzywać – po prostu wiesz, że bez biletu nie masz wstępu na spektakl. Jednego tylko nie potrafisz zrozumieć – dlaczego TY nie jesteś w sekcji porządkowej?! Spokojnie, to pytanie zadają sobie absolutnie wszyscy, którzy nie zasilili jej szeregów. Nie poddawaj się, może następnym razem się uda.

Siedzisz na niskiej ławce pod biblioteką, kolana sięgają Ci do brody. Na korytarzu panuje całkowita ciemność. Nasłuchujesz: do Twoich uszu dobiega tętent drobnych kopytek. Dźwięk ten sprawia, że pogrążasz się w autohipnozie… Widzisz siebie na safari, a przed Tobą rozpościerają się jedynie łyse pola brunatnych traw… Sen powoli nakrywa Cię granatowym atłasem, kiedy tętent kopyt staje się coraz głośniejszy i bliższy…

- Pyk! – ktoś uderza z całej siły we włącznik światła. Unosisz zaspane powieki, a świat puszcza do ciebie oko.
- Antylopa z rogiem przy uchu biegnie do wodopoju! – krzyczysz.

„Antylopa z rogiem przy uchu…” – kiedy zatapiasz się w tej myśli, antylopa przebiega koło Ciebie szkolnym korytarzem. W rzeczywistości to nie antylopa, tylko członkini sekcji sekretariat. Instynkt każe Ci ją złapać, więc agresywnie zrywasz się, po czym z bezsilnością opadasz na ławkę. I tak nie masz szans jej dogonić – jest prawdopodobnie najszybszą sekcyjną w Czackim. W końcu sprint ćwiczy przez 90% swojego czasu wolnego, biegając między garderobą w Romie a tramwajem, między tramwajem a Żurawią i między Żurawią a szkolnym korytarzem. Na wyrywki zna rozkład tramwajów dojeżdżających do wszystkich warszawskich teatrów, które skrywają w swoich piwnicach najbardziej ekstrawaganckie i egzotyczne stroje – przecież moda jest jej słabością, a zarazem najfikuśniejszą pasją. Nie oznacza to jednak, że 10 razy dziennie udaje się do H&M-u po czarne rajstopy i białe koszulki – wbrew powszechnemu przekonaniu, żadna z sekretarek nie ma na takie rzeczy czasu. 25 godzin dziennie spędza przecież z telefonem przy uchu (antylopi róg? to był chyba tylko sen…), co umożliwia jej ciągłą integrację z resztą Czackiewiczów przy wodopoju w porze karmienia. Sama jednak żywi się głównie kawą, która dostarcza jej energii, tak potrzebnej do załatwiania wszelkich dyplomacji, układania teorii spiskowych („z czego jest ta plama?”), NIEROBIENIA PRANIA, noszenia stukilowych toreb wypełnionych togami i czapkami, a po godzinach – wylegiwania się na pufie i kartkowania cegieł, takich jak „Anatomia roślin” czy „Ulisses”.

A tętent kopyt? W rzeczywistości to tylko stukot obcasów. Niesie się echem po korytarzu nawet wtedy, gdy sekretarka nosi adidasy.

Ta wyjątkowa, jeśli chodzi o organizację sekcja od lat przyciąga młodych kierowców, którzy dla festiwalu są w stanie zmierzyć się z każdą warszawską ulicą. Nie ma tu jednak miejsca na brawurową jazdę – bycie transportowym wiąże się z ogromną odpowiedzialnością. W końcu to oni dbają o przywiezienie z drukarni świeżutkich gazet i zapewniają dostawę tostów z Makro, bez których członkowie sekcji porządkowej prawdopodobnie umarliby z głodu i ze smutku. I choć jazda przez warszawskie szosy w deszczu czy śniegu, które nierzadko zdarzają się w grudniu, mogłaby wiele osób wyprowadzić z równowagi i przyprawić o ponure myśli, transportowi nie zawodzą. Cierpliwie znoszą trudy bycia kierowcą, by każdy spragniony lektury Czackiewicz mógł przeczytać kolejne recenzje i artykuły, a sekcyjni dostali swoje ulubione tosty.